Τουρισμός στην Ελλάδα: Ως πότε θα ανεχόμαστε την ασυδοσία στον δρόμο;

Οι καλοκαιρινοί προορισμοί γεμίζουν με τουρίστες και μαζί με αυτούς γεμίζουν οι δρόμοι με ενοικιαζόμενα σκούτερ, γουρούνες και αυτοκίνητα. Η εικόνα συχνά ίδια: οδήγηση χωρίς κράνος, ακόμη και υπό την επήρεια αλκοόλ και γενικά παραβάσεις του ΚΟΚ που θεωρούνται σχεδόν ως μέρος της …παραδοσιακής ελληνικής φιλοξενίας. Οι εταιρείες ενοικίασης λειτουργούν συχνά με ελάχιστους ελέγχους, οι τοπικές αρχές δηλώνουν αδυναμία λόγω «έλλειψης προσωπικού» και η τοπική κοινωνία κάνει τα στραβά μάτια για να μη «χαλάσει» το τουριστικό προϊόν. Το αποτέλεσμα είναι ένα καθεστώς ασυδοσίας που όχι μόνον τσαλακώνει το τουριστικό πρόσωπο της χώρας, αλλά κοστίζει κάθε χρόνο ατυχήματα, τραυματισμούς και, δυστυχώς, ανθρώπινες ζωές.

Τουρίστας-οδηγός με «λευκή επιταγή»

Οι ίδιοι άνθρωποι που στη χώρα τους σέβονται με θρησκευτική ευλάβεια τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, που δεν διανοούνται να οδηγήσουν χωρίς κράνος ή υπό την επήρεια αλκοόλ (σ.σ. ας τολμήσει ένας Άγγλος ή ένας Γερμανός κάτι ανάλογο στην χώρα του), μόλις πατήσουν το πόδι τους στην Ελλάδα μεταμορφώνονται σε κάτι... άλλο. Σαν να τους έχει δοθεί το ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν, αδιαφορώντας για κανόνες και συνέπειες. Και κάπως έτσι «καταρρίπτεται» το αφήγημα της οδηγικής κουλτούρας των Βορειοευρωπαίων, όταν δεν συνδυάζεται με την αυστηρή τήρηση των κανόνων και των συνέπειών τους.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., σε τουριστικούς προορισμούς όπως η Σαντορίνη, η Μύκονος και η Ζάκυνθος, τα τροχαία ατυχήματα με εμπλοκή τουριστών αυξάνονται κάθε καλοκαίρι κατά 20-30%. Στις περισσότερες περιπτώσεις εμπλέκονται γουρούνες και σκούτερ. Παράλληλα, η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της Ευρώπης σε θανάτους από τροχαία, 57 ανά εκατομμύριο κατοίκους, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 46, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ασφάλειας Μεταφορών.

Όροι και προϋποθέσεις

Το ερώτημα είναι «εμείς τι κάνουμε»; Τηρούνται οι όροι και οι προϋποθέσεις από τις εταιρείες ενοικίασης; Ελέγχεται αν ο οδηγός έχει το κατάλληλο δίπλωμα; Είναι τα οχήματα σε καλή κατάσταση; Ή μήπως όλα θυσιάζονται στον βωμό του γρήγορου κέρδους;

Και οι τοπικές αρχές; Πόσους ελέγχους κάνουν; Ή μήπως και αυτές παρασύρονται από τη θερινή ραστώνη και τη δικαιολογία της «έλλειψης προσωπικού»; Πόσες φορές βλέπουμε καραμπινάτες παραβάσεις να μένουν ατιμώρητες;

Το αποτέλεσμα είναι μια Ελλάδα που προβάλλεται ως ανασφαλής προορισμός. Μια χώρα όπου το μήνυμα προς τον τουρίστα είναι «κάνε ό,τι θέλεις, όλα επιτρέπονται». Αλλά αυτή η εικόνα δεν είναι απλώς ντροπιαστική, είναι και επικίνδυνη. Γιατί πίσω από τους αριθμούς κρύβονται τραγωδίες, οικογένειες που χάνουν αγαπημένους, μια κοινωνία που πληρώνει το τίμημα.

Μα αυτός είναι ο τουρισμός που θέλουμε; Της ασυδοσίας, της ατιμωρησίας και της αδιαφορίας; Να θυσιάζουμε την ασφάλεια και τελικά τις ζωές, στον βωμό του κέρδους;

Εγώ προσωπικά όχι. Αν θέλουμε να μιλάμε για ποιοτικό τουρισμό, για ανάπτυξη με προοπτική, οφείλουμε πρώτα απ’ όλα να σεβόμαστε τον τόπο μας και τους ανθρώπους του. Και αυτό σημαίνει κανόνες για όλους.

Και για να υπάρξουν κανόνες, χρειάζονται:

• Αυστηρότεροι έλεγχοι από τις αρχές, με παρουσία και το καλοκαίρι, χωρίς δικαιολογίες «ανεπάρκειας προσωπικού». Και εάν πραγματικά, ισχύει κάτι τέτοιο, να δοθεί λύσει. 
• Σαφείς υποχρεώσεις για τις εταιρείες ενοικίασης, με πραγματικούς ελέγχους αδειών και οχημάτων ως προς την καταλληλότητά τους.
• Όρια στη χρήση γουρουνών και άλλων ακατάλληλων οχημάτων σε οδικά δίκτυα που δεν μπορούν να τα υποστηρίξουν. Σόρυ, αλλά ATV σε «νησιωτική» άσφαλτο με τρακτερωτά ελαστικά και έναν τουρίστα που δεν ξέρει τι οδηγεί (σ.σ. παρά μόνο πόσο φθηνότερα του κόστισε), είναι από μόνος του ένας επικίνδυνος συνδυασμός...
• Εκστρατείες ενημέρωσης σε συνεργασία με τα τουριστικά γραφεία και τα ξενοδοχεία, ώστε ο τουρίστας να γνωρίζει τι ισχύει στην Ελλάδα. Και τι απαγορεύεται, βεβαίως...

Μόνο έτσι θα προστατεύσουμε πραγματικά το «τουριστικό προϊόν» που λέμε ότι τόσο πολύ θέλουμε να διαφυλάξουμε. Γιατί ο σεβασμός και η ασφάλεια δεν είναι ποτέ εμπόδιο στην ανάπτυξη.

Είναι η μόνη της προϋπόθεση.