O Μολώχ και οι επίγονοι…

Και τι αν υπάρχουν σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι, συστήματα ADAS που φροντίζουν για τα πάντα, ενώ σε προστατεύει η σοφά μελετημένη δομή των περισσότερων σύγχρονων αυτοκινήτων; Δυστυχώς, υπάρχουν δύο συστατικά που εύκολα μπορούν να ακυρώσουν τα παραπάνω: η αδιαφορία και η αμέλεια.

Πρόσφατα γίναμε μάρτυρες δύο ακόμα περιστατικών που δείχνουν ακριβώς αυτά. Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, η μία με φόντο οδηγό που υπό την επήρεια αλκοόλ οδηγώντας δίχως δίπλωμα (του είχε αφαιρεθεί για άλλη παράβαση) μπήκε στο αντίθετο ρεύμα στερώντας τη ζωή από έναν 22χρονο ντελικανή. Και η άλλη, ώρες αργότερα, με θύματα ένα ζευγάρι μοτοσυκλετιστών στην Εθνική στο τμήμα Χαλκίδας-Σχηματαρίου από μία δεξαμενή νερού που πετάχτηκε εμπρός τους από προπορευόμενο αυτοκίνητο στερώντας τους τη ζωή έτσι απρόσμενα.

Η αδιαφορία του ενός έναντι των ευθυνών του ως οδηγού και η αμέλεια κάποιου άλλου για την ασφάλεια της μετακίνησης ογκωδών αντικειμένων τάισαν για μία ακόμα φορά τον Μολώχ.

Η έλλειψη σωστής, αδιάλειπτης και ακριβοδίκαιης αστυνόμευσης και επιτήρησης είναι πλέον ορατή. Πόσες δεν είναι οι φορές που αναρωτιέσαι γιατί κανείς δεν κάνει κάτι ακόμα και για τα αυτονόητα (και δεν αναφερόμαστε σε ασφυκτική αστυνομοκρατία – υπάρχει και αυτή, δεν είναι, όμως, του πολιτειακού μας ήθους). Αλλά εκείνη η αστυνόμευση που πρέπει να εκτελεί το γράμμα και το πνεύμα του νόμου που υφίσταται για να υπάρχει τάξη σε μια κοινωνία.

Γιατί κανείς δεν είδε το κακό να έρχεται στην περίπτωση των Χανίων; Γιατί –μάλλον– κανείς δεν είδε και δεν ανάφερε ένα όχημα να κινείται με λασκαρισμένο φορτίο; Ερωτήσεις που σε ευνομούμενες πολιτείες δεν θα τίθεντο από κανέναν. Και είναι λυπηρό να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι όσα ξηλώματα διοικήσεων κι αν γίνουν, όσες καμπάνιες κι αν δούμε για την οδική ασφάλεια, λίγα πράγματα θα αλλάξουν, ελπίζοντας να μη συμβεί σ’ εμάς, σε κάποιον φίλο, σε κάποιον δικό μας άνθρωπο.

Έχω χάσει νεότατο μέλος του οικογενειακού μου περιβάλλοντος που είχε όλη τη ζωή μπροστά του, αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή όπως του άξιζε. Από μια κακιά στιγμή. Γιατί ήταν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Και δεν είμαι ο μόνος.

Κάποια στιγμή πρέπει ο Μολώχ να φύγει από την πραγματικότητά μας. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν είμαστε ευσυνείδητοι, προνοητικοί, με συναίσθηση του νόμου και γνώση των δυνατοτήτων μας, αλλά και του αυτοκινήτου μας αλλά συνάμα να υπάρχει ένα συμβόλαιο κοινωνικό μεταξύ μας ότι θα πρέπει να σεβόμαστε τη ζωή του άλλου όπως σεβόμαστε και τη δική μας. Αντί επιλόγου. Δύο χρόνια πριν έγραφα πάνω-κάτω για τα ίδια πράγματα. :-(

ΥΓ. Λίγες ώρες αφότου συνέβησαν τούτα τα τραγικά γεγονότα άρχισα να βλέπω κάμερες της Τροχαίας να «φλασάρουν» για υπερβολική ταχύτητα σε δρόμους (όπου αυτές οι δύσμοιρες λειτουργούν) και συνάμα έντονους ελέγχους για χρήση ΛΕΑ και λεωφορειόδρομων. Τυχαίο; Ίσως.