Τροχαία ατυχήματα: Ως πότε θα παραμένουμε θεατές σε αυτή τη σύγχρονη μάστιγα;

Η έξαρση των τροχαίων ατυχημάτων που παρατηρείται εσχάτως στη  χώρα θα πρέπει να μας προβληματίσει ΟΛΟΥΣ πολύ σοβαρά. Την πολιτεία, τις αρμόδιες Αρχές, αλλά και εμάς τους οδηγούς αυτοκινήτων και αναβάτες μοτοσυκλετών που καθημερινά κινούμαστε στους δρόμους. Ο καθένας έχει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, όσο «κλισέ» και εάν ακούγεται κάτι τέτοιο. Επιτέλους κάτι πρέπει να γίνει για να ελαχιστοποιηθεί ο υψηλός αριθμός (60 θάνατοι/1 εκατ. κατοίκους) που καταγράφεται κάθε χρόνο στην Ελλάδα (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ/ΕΛΑΣ), που απέχει αρκετά από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο (46) και… παρασάγγες από χώρες όπως η Σουηδία (22). Ωστόσο, δεν μπορούμε να μένουμε θεατές σε αυτήν τη μάστιγα.

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες θανατηφόρων τροχαίων που έχουν ως κύριο αίτιο την επικίνδυνη ή παραβατική συμπεριφορά των οδηγών/αναβατών, τα οποία, μάλιστα, στην πλειονότητά τους συμβαίνουν σε αστικό περιβάλλον:

Παραβίαση ορίων ταχύτητας, κόκκινου σηματοδότη και STOP προτεραιότητας, οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ/ουσιών. Αλλά και απόσπαση προσοχής από τη  χρήση κινητού τηλεφώνου, οδήγηση χωρίς χρήση κράνους και ζώνης ασφαλείας, επικίνδυνοι ελιγμοί ανάμεσα στα οχήματα από τους μοτοσυκλετιστές.

Σε μια χώρα που κατατάσσεται στην 5^η χειρότερη θέση στην ΕΕ με 52 νεκρούς από τροχαία τον μήνα (πίσω της βρίσκονται χώρες όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Λετονία και η Κροατία) είναι ανεξήγητη η αδράνεια που δείχνουμε.

Ξεκάθαρο είναι πως οι βασικές αιτίες πρόκλησης τροχαίων ατυχημάτων στην Ελλάδα δεν έχουν να κάνουν μόνο με τις υποδομές και την κατάσταση του οδικού δικτύου, αλλά και με την έλλειψη οδηγικής παιδείας που χαρακτηρίζει τους Έλληνες οδηγούς.

Θα συμφωνήσουμε για την τεράστια αξία ενός σύγχρονου οδικού δικτύου το οποίο, βέβαια, συντηρείται επαρκώς και αποτρέπει παραβατικές συμπεριφορές μέσω προηγμένης τεχνολογίας εποπτικών μέσων. Εξάλλου, έχουμε και το παράδειγμα των νέων αυτοκινητόδρομων της χώρας και το πόσο συνεισέφεραν στη μείωση των τροχαίων ατυχημάτων.

Το ζήτημα, όμως, είναι το πώς θα αξιοποιηθεί ο εκσυγχρονισμός του οδικού δικτύου, όταν από τους χρήστες δεν υπάρχει η συνείδηση να αφήσουν το τιμόνι έστω και υπό την ελάχιστη επήρεια αλκοόλ, να μην παραβιάσουν «κόκκινο» σηματοδότη, όσο και εάν βιάζονται, ή να σεβαστούν τον πεζό στη διάβαση…

Ο παράγοντας «οδηγός»

Κακά τα ψέματα, ο παράγοντας «οδηγός» και το πώς συμπεριφέρεται και αλληλοεπιδρά είναι o σημαντικότερος. Πάντως, σε μια χώρα που κατατάσσεται στην 5^η χειρότερη θέση στην ΕΕ με 52 νεκρούς από τροχαία τον μήνα (πίσω της βρίσκονται χώρες όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Λετονία και η Κροατία) είναι ανεξήγητη η αδράνεια που δείχνουμε.

Πρόσφατα άλλαξε ο ΚΟΚ έπειτα από χρονοβόρα διαβούλευση, με την επικαιροποίηση κάποιων πεδίων σε θέματα παραβάσεων και τίποτε ουσιαστικό για την πρόληψη. Επίσης, σε ακόμα μία αναθεώρηση, καμία απολύτως μέριμνα δεν υπάρχει για την υιοθέτηση του μαθήματος κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία, αλλά και της διά βίου μάθησης των οδηγών.

Στις σκανδιναβικές χώρες, ο χαμηλός μέσος όρος τροχαίων δεν είναι θέμα… τύχης, αλλά αποτέλεσμα και της εμφύσησης οδηγικής κουλτούρας στο σχολείο. Από μικρή ηλικία διδάσκεται κάποιος πώς πρέπει να διασχίζει τον δρόμο μόνο από τις διαβάσεις, να αναγνωρίζει και να σέβεται τα σήματα του ΚΟΚ και όταν αργότερα θα βγει στον δρόμο ως οδηγός, οι πιθανότητες να συμπεριφέρεται ακριβώς έτσι είναι πολύ περισσότερες.

Ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα που μπορούμε να θέσουμε εδώ είναι και το κατά πόσον ένας οδηγός που έχει αξιολογηθεί (με όποιον τρόπο) κάποιες δεκαετίες πίσω παραμένει το ίδιο ικανός ή αν θα πρέπει να περάσει από διαδικασία μετεκπαίδευσης. Μεγάλη η κουβέντα που μπορεί να ανοίξει, αλλά σκεφτείτε το. Πόσα επιμορφωτικά σεμινάρια παρακολουθεί ένας σοβαρός επαγγελματίας για την εξέλιξή του και γιατί να μην κάνει κάτι αντίστοιχο και για τη βελτίωσή του ως οδηγού;

Θα μπορούσαμε να σταθούμε και σε άλλες αιτίες που ευθύνονται για αυτή την αρνητική επίδοση της χώρας, όπως ότι η μείωση των ορίων ταχύτητας σε αστικό περιβάλλον δεν έχει συνοδευτεί με την ανάλογη εποπτεία από τεχνικά μέσα, με αποτέλεσμα μόνον οι έχοντες οδηγική συνείδηση να τα τηρούν.

Και, φυσικά, στον παλαιό μέσο όρο ηλικίας του στόλου των αυτοκινήτων που χρίζει αντικατάστασης μέσων κινήτρων με νέας τεχνολογίας ασφαλή και χαμηλών ρύπων οχήματα. Είναι τουλάχιστον ανησυχητικό, στο όριο του υποκριτικού, θα λέγαμε, οι κυβερνώντες να κόπτονται για τη μείωση του CO2 που εκλύεται στην ατμόσφαιρα προς όφελος της υγείας των πολιτών επιδοτώντας συγκεκριμένη κατηγορία αυτοκινήτων και να αδιαφορούν για αυτή την αιματοχυσία στην άσφαλτο…