Ναι ρε Kimi!

Διότι αν αγαπάς τούτο το σπορ που τόσο πολύ έχει επικριθεί για την (τάχα μου) «έλλειψη θεάματος», δεν μπορείς να μη συγκινηθείς βλέποντας έναν άνθρωπο λίγες ημέρες μετά από τα 39^α γενέθλιά του να κατακτά μια νίκη-βάλσαμο. Όχι για τον πιλότο Kimi Raikkonen, περί ου ο λόγος. Διότι τον Kimi τέτοια πράγματα ποτέ δεν τον απασχολούσαν. Να περνά καλά ήθελε ανέκαθεν. Και στα… γεράματα δεν αλλάζει ο άνθρωπος.

Η συγκίνηση είχε να κάνει για τον άνθρωπο KImi Riakkonen. Αυτόν που δεν χαμογελά σχεδόν ποτέ, αλλά ξέρει πολύ καλά πως το νόημα της ζωής είναι να περνάς καλά. Διότι αν δεν πιείς μια γουλιά σαμπάνια πριν αρχίσεις να πανηγυρίζεις, τι νόημα έχουν όλα τα άλλα;

Ο Kimi άξιζε πέρα ως πέρα αυτή τη νίκη στο Όστιν το βράδυ της Κυριακής. Την άξιζε διότι ο Kimi δεν είναι ξοφλημένος. Ποτέ δεν ήταν. Ακόμα και τότε που στη Ferrari του άνοιξαν την πόρτα της εξόδου για να τον αντικαταστήσουν με τον Fernando Alonso.

Ήταν το ιδανικό φινάλε σε μια καριέρα σπουδαία, στην ιστορικότερη ομάδα της Formula 1. Το 2019 θα βρει τον «Iceman» στη Sauber, εκεί όπου η λογική –αν υπάρχει λογική στο motorsport- λέει πως νίκη δεν θα πανηγυρίσει. Έπειτα από 2.044 ημέρες αναμονής, όμως, η νίκη ήρθε. Κι ακούστηκε και πάλι ο φινλανδικός εθνικός ύμνος μαζί με τον ιταλικό, για πρώτη φορά έπειτα από τις 30 Αυγούστου του 2009 και τη νίκη του «Iceman» στο Σπα.

Νίκη για τον Kimi, λοιπόν, και –έστω θεωρητική- παράταση… αγωνίας (;) για τη στέψη του Πρωταθλητή. Διότι τελικά ο Hamilton δεν τα κατάφερε στο Όστιν και θα πρέπει να βρει πέντε πόντους σε μια εβδομάδα στο Μεξικό ώστε να ισοφαρίσει τους πέντε τίτλους του Juan Manuel Fangio.

Για τον Max Verstappen δεν υπάρχουν πολλά λόγια. Εκκίνησε 18^ος, τερμάτισε δεύτερος και αν είχε καλύτερα ελαστικά στο τέλος, ίσως και να διεκδικούσε τη νίκη από τον Raikkonen. Θα ήταν η απόλυτη ανατροπή. Ακόμα μία ανατροπή για τον Ολλανδό, ο οποίος τα επόμενα χρόνια θα μας απασχολήσει έντονα με τα επιτεύγματά του…